Uma questão de perspectiva

Na ongeveer anderhalve week in Brazilie doorgebracht te hebben begin ik een zekere lijn te ontdekken in de kleine misverstanden van het leven hier. Natuurlijk zal het volgende wat ik uiteen ga zetten niet overeenkomen met hoe iedereen overal in Brazilie is. Het representeert slechts mijn huidige perspectief op de zaken. Mensen die in L-A hebben gereisd zullen het vast herkennen.

Gisteren heb ik een dagje doorgebracht met mijn gastvrouw en enkele van haar vrienden 'in de buurt.' Eerst reden we een uur naar deze vrienden en vervolgens nog een uur naar de plaats van bestemming. Voor zover 'in de buurt.' Het was wel een buitengewone dag waarbij we een heerlijke lunch hebben gegeten in een Quilombo (vroeger een toevluchtsoord voor gevluchte slaven), een 61-meter hoge waterval hebben bezocht en een 4 kilometer lang leeg strand hebben gezien.

Een dag eerder liep ik nietsvermoedend langs het strand toen ik iemand van de taalschool herkende. Voor ik het wist zat aan het bier met hem en een groepje locals. Ik moest zeker nog even blijven want er zou 'zo' heel lekkere bereidde babyhaai en garnaaltjes komen. Dit eten was het wachten zeker waard, maar 'zo' was toch zeker 2 uur later.

Het andere concept van vlees had ik al eerder enigszins aangestipt, maar nu ben ik er helemaal uit. Volgens hen is vlees namelijk enkel rund. In mijn geval is het dus nodig om te zeggen dat ik graag iets wil zonder vlees, zonder kip en zonder ham. En dan is er een redelijke kans op succes. Gemakkelijker is het dan wel om gewoon iets met vis te vragen. De kans dat het dan met vlees is, is vrij klein. 

Sinds ik hier in Itacare ben hebben al meerdere mensen gezegd: Wanneer je zin hebt, iets nodig hebt of je verveeld, moet je maar even langskomen en onder mijn raam roepen. Pardon? Was roepen niet net zoiets als wijzen, iets wat je niet behoorde te doen. Klaarblijkelijk hier niet. Roepen is geen codewoord, het is gewoon wat het zegt: Roepen. Het enige wat ik dus maar doe is proberen zo vriendelijk mogelijk te roepen. Het is toch zaak me te conformeren aan deze cultuur.

Wanneer je hier zo rustig rondhangt, merk je al gauw dat iedereen praktisch iedereen aanspreekt met 'mijn vriend, mijn broer, mijn lieve.' Gelukkig was ik niet zo naief om te denken dat deze mensen ook allemaal daadwerkelijk vrienden, broers en lieve mensen danwel geliefden zijn. Het is gewoon ander concept, een andere manier van met elkaar omgaan. Het voordeel is dat mensen ongelofelijk veel kennissen hebben en met hun day-to-day (en waarom uitstellen tot morgen als je het ook kan uitstellen tot overmorgen) mentaliteit elke dag hele spontane dingen (kunnen) doen. Voor een gringo als ik is het een hele fijne mentaliteit om in terecht te komen, want daardoor mag ik ook zo aanschuiven, meefeesten of mee in de kano naar een eiland om naar de zonsondergang te kijken.

Net als overal in de wereld houden de mensen hier ook van mooie plaatsen, goed weer, lekkere stranden. Het komt dan ook heel vaak voor dat mensen bepaalde plekken aanraden omdat ze zo 'mooi, wonderbaarlijk of adembenemend' zijn. Nou, ik kan jullie verzekeren in dit opzicht hebben we zeker hetzelfde idee. Ondertussen heb ik in zo'n korte tijd al zoveel prachtige stranden, adembenemende uitzichten en pittoreske straatjes gezien. Ik mag wel in mijn handjes knijpen. Dan doe ik dan ook geregeld.

Dat was het weer even voor nu. Ik stel voor dat mochten jullie bepaalde dingen willen weten over mijn leven hier, over Brazilie of over de Brazilianen, post dit dan in de reactiebalk. Dan kan ik hier op terugkomen in mijn volgende blog.

Next stop: Salvador

Het beste vanuit hier!

Elisa