Geachte geanimeerde lezers,
Al meer dan twee maanden zijn verstreken sinds ik ons
kikkerlandje verruilde voor dit land van god (Deus é Brasileiro - schijnt),
caipirinhas, verrassingen, funk, samba en carnaval. Maar ook het land van grote sociale
ongelijkheid, geweld en onrechtvaardigheid. Nu geloof ik dat ik een vrij
diverse vrienden- en kennissenkring bezit en om aan deze diversiteit tegemoet
te komen zal ik vandaag mijn blogpost in categoriën onderverdelen. Dan kunnen
jullie gemakkelijk kiezen over welke onderdelen jullie je wel of niet willen
laten informeren.
Verrassingen
en caipirinha
In de
categorie, ik wist wel dat het
bestond/ik had kunnen bedenken dat het (nog) bestaat maar het verbaasde
me toch; panseksuelen, straatvarkens, liftmannetjes, manicure in de
toiletruimte van een overheidsgebouw en aardbei in sushi. Met mijn verbazing
uitten over dergelijke zaken kan ik nog steeds mijn vrienden en collegas
uitstekend vermaken. Het toppunt was toen ik een collega (bewust) het volgende
vertelde: Thaís, vandaag zag ik echt iets buitengewoons bij het restaurant waar
ik ging lunchen. Ik zag iemand die een stok in een machine duwde en vervolgens
kwam er onderuit de machine sap. Wat is dat?
Ik ben (met veel plezier) keihard uitgelachen en vervolgens gevraagd om
het zeker nog 5x te vertellen. Dat is namelijk ´gewoon´ suco de cana. Cana
schijnt niet alleen gezonde sap te produceren, maar ook de basis te zijn van
cachaça, oftewel de braziliaanse rum, oftewel één van de essentiële onderdelen
van caipirinhas.
Grote sociale
ongelijkheid, geweld en onrechtvaardigheid
In mijn
vorige post had ik al aangekondigd dat ik zou beginnen met mijn werk bij
Projeto Legal. Nu is het natuurlijk onvermijdelijk en niet ongewild dat ik
hierdoor in aanraking zou komen met verhalen van grote sociale ongelijkheid,
geweld en onrechtvaardigheid. Ik weet dat een aantal mensen erg nieuwsgierig
zijn naar wat ik hier uitvoer, maar aangezien het veel verschillende
interessante, en minder interessante, dingen zijn licht ik er veel liever 2
opvallende zaken uit.
Vorige week
ging ik mee naar een demonstratie voor de rechtbank. Eerst een demonstratie,
dan de eerste zitting. Deize vraagt aandacht voor het politiegeweld en
uitblijven van straffen tegen deze vorm van geweld. En Deize weet waar ze het
over heeft. In 2008 zat haar zoon Andreu, 17 jaar, in voorhechtenis voor het
stelen van een telefoon uit een winkel. Degase is de plaats waar je in zo´n
geval verblijft tot je na een paar dagen voor de rechter wordt gebracht. Helaas
niet in het geval van Andreu. Door 6 functionarissen van de Degase is het op
brute wijze mishandeld tot de dood erop volgde. Het verweer was dat de jongeman
betrapt was tijdens een vluchtpoging (over een muur van 6-8 meter?). Vier jaar
lang is ontkent dat deze jongen vermoord is. Projeto Legal staat Andreu´s
moeder bij sinds 10 dagen na zijn dood. Na veel demonstraties en andere acties
is deze dag eindelijk de eerste dag van de lange weg naar gerechtigheid. In
de rechtszaal getuigde Deize en de directeur van de Degase. Naar aanleiding van de vragen van de openbaar
aanklager vertelde Deize alles wat ze te weten is gekomen in haar zoektocht
naar de waarheid. De enige vraag van de advocaat van de 6 verdachten was:
´mevrouw Deize, hoeveelste keer was het dat het slachtoffer vastzat in de
Degase?´ HELP. Wat heeft dit ermee te
maken? Wat is dit voor verdediging? Kan iemand me uitleggen waarom hij dit
vraagt. Want als deze meneer de advocaat denkt dat het op één of andere manier
een rechtvaardiging is dat Andreu voor de derde keer vastzit, dan heb ik toch
een heel ander beeld van rechtvaardigheid. Vreemd genoeg wist de directeur
helemaal niks te vertellen. Hij had nooit problemen gehad met de verdachten,
wel gehoord van het incident destijds, maar hieromtrent had hij geen contact
gehad met de verdachten. Ook kon hij niks positiefs danwel negatiefs zeggen
over het functioneren van de heren tijdens hun dienstperiode. Er zit een
luchtje aan. Laatste opmerkelijkheid is dat mevrouw de rechter iets droeg wat
verdacht veel leek op een jurkje met een tijgerprint. Niet dat ik iets heb tegen
jurkjes met een tijgerprint, maar ik zie haar toch liever in toga verschijnen.
Een project
waar ik me meer mee bezighoud is een project tegen mensenhandel en uitbuiting. Hiervoor
doen we onder andere een onderzoek naar naar de mening van jongeren en
volwassenen naar sexualiteit. Het eerste niveau van ongemakkelijkheid is al
bereikt als ik aan een zwanger meisje van 19 of een man van 60 vraag: ´wanneer
ze altijd een condoom gebruiken is het okay als een man (ouder dan 25) een
seksuele relatie heeft met een meisje van tussen de 12 en 17, eens, min of meer
of oneens?´ Het tweede niveau van ongemakkelijkheid is al gauw bereikt wanneer sommige
respondenten het hiermee eens zijn. De eerste schok kwam pas wanneer mensen het
eens zijn met de volgende stelling: Wanneer een meisje (12 tot 17 jaar)
verkracht is, is het noodzakelijk om te weten of ze een slechte reputatie heeft
in de gemeenschap. En: ´Wanneer een meisje verkracht is, heeft ze zichzelf op
een bepaalde manier in die situatie gebracht.´ Eens. Het is één ding om te
weten dat sommige mensen, groepen of culturen andere ideeën hebben over
bepaalde zaken en machtsverhoudingen, maar het is iets heel anders om een
doodgewoon sympathiek persoon (m/v) voor je te hebben zitten die het vervolgens
met dit soort stellingen eens is. Het deed me in ieder geval beseffen dat een
ander onderdeel van het project hoogst noodzakelijk en nuttig is. Dit is
namelijk het geven van workshops aan adolescenten en jongeren over seksualiteit,
sekuele rechten en de negatieve zijde van deze medaille.
Funk, samba en carnaval
Door de
week een toegewijde vrijwilliger, in een weekend is het tijd voor ´culturele´
uitstapjes. Gelukkig heb ik leuke collegas die niet te beroerd zijn om deze
gringa de low-culture en de high-culture te laten meemaken. Dat van die
high-culture en low-culture klonk gewoon leuk. Wat ik er precies mee bedoel kan
ik ook niet uitleggen, maar jullie kunnen er in ieder geval van uitgaan dat ik
me goed vermaak.
Aanvullende
informatie
Het gemak
waarmee brazilianen te laat komen en het feit dat ik thuis geen tv heb, hebben eraan bijgedragen dat ik nu, na de
fantastische boeken Ivanhoe, the Count of Monte Christo en The Other Hand, in
de Forsyte Saga ga duiken.
Aangezien
capoeira wel in mijn verzekeringspakket zit en, volgens de verzekeringsmaatschappij,
echte vechtsporten niet, ben ik sinds een paar weken 2x in de week aan het
boksen. Nu eerst eens carnaval overleven en dan wil ik daarna ook met capoeira
beginnen.
Jullie
Hoewel de
regelmaat van blogs wat gestagneerd is, betekent dit natuurlijk niet dat ik
jullie minder leuk vind of nietaf en toe aan jullie denk. Het enige wat verandert
is dat ik af en toe in het portugees een gedachte aan jullie wijt in plaats van
het in het nederlands. Maar ik mag hopen dat jullie dit niet erg vinden.
Het gaat
mij goed, en ik wens dat het jullie minstens zo goed gaat!
Beijos,
Elisa
