Já volto!

Ola meninos, meninas, amigos e amigas!

Alles heeft een begin, een midden, en een eind. Hier sta ik dan op het punt om bij het eind te belanden.

Zo goed als ik kon heb ik geprobeerd jullie op de hoogte te houden van de (persoonlijke) ontwikkelingen hier, me niet ingehouden met te berichten over mijn overpeinzingen en bespiegelingen. Echter, maandag 28 mei keer ik terug naar een andere werkelijkheid. Als Iberia meewerkt zet ik om 18.20 weer voet op Nederlandse bodem. Ik ga ervanuit dat ook na dat dit grootste avontuur is afgelopen ik niet zal ophouden met ontwikkelen, overpeinzen en bespiegelen. Maar ik zal zeker ophouden het met jullie te delen in deze format.

Wat ik dus eigenlijk wil zeggen: Laten we lekker afspreken, kletsen, bier,thee, wijn, koffie drinken en ouwehoeren over van alles en nog wat!!!


Liefs,

Elisa


ps:
Brazilie...
Rio de Janeiro
I´LL BE BACK!

Ordem, progresso e páscoa

Welkom geliefde lezer,

Het onderwerp van vandaag is, verrassend genoeg, Brazilie. Sinds 19 november 1889 heeft Brazilie deze prachtige groen-blauw-gele vlag met daarop de woorden Ordem e Progresso. Dit is niets meer of minder dan orde en vooruitgang. Je hoort me denken, Brazilie - Orde - Vooruitgang. Op zijn minst opmerkelijk. Vandaar de volgende bespiegelingen.

Orde
Sinds de invoering van het statuut voor kinderen en adolescenten in 1990 zijn er een aantal zaken sterk verbeterd in verband met de bescherming van kinderen. Er bestaan aparte rechtbanken om kinder- en jongerenzaken te behandelen, alwaar hen een sociaal-educatieve maatregel (internaat) kan worden opgelegd. Dat klinkt helaas socialer en educatiever dan het in de praktijk is. Enfin, dan heb je zo´n aparte rechtbank, waar ik afgelopen week een kijkje ging nemen. Blijkt dat men het handig vindt om 20 zaken op 1 tijdstip te plannen, met slechts één rechter om de zaken af te handelen. Dit resulteert in een overvolle gang vol familie en belanghebbenden en voor mij 5 uur wachten. Echter, het valt moeilijk uit te leggen, maar het zogenoemde ´wachten´ was eigenlijk vrij interessant. In Van Dam-se (familie) kring zouden we het knooien noemen. Wat het beste valt uit te leggen als een vorm van observatiegedrag. Vijf uur is in ieder geval lang genoeg om me ervan te doordringen hoe hard het op ouders hun schouders drukt wanneer hun zoon of dochter voor de rechter moet verschijnen. Natuurlijk niet verwonderlijk, zeker niet als je meer weet over het regime in deze resocialisatie-internaten. Ook opmerkelijk dat echt heel weinig mensen een advocaat hebben. Maar om terug te komen op orde. Twintig zaken op één tijdstip plannen, dat kan ordentelijker.

Vooruitgang
Een parlementslid heeft recentelijk een wetsvoorstel gedaan om educatie en voorlichting over diversiteit van seksuele orientatie te verbieden op scholen, omdat het niet aan de school zou zijn om een kind te vormen. Hopelijk (en vermoedelijk) zal de volksvertegenwoordiging niet voor stemmen, maar alleen het voorstel riekt al naar achteruitgang.

En kan iemand me alsjeblieft uitleggen hoe, in een gevangenis, een zaal bestemd 20 personen bevolkt met 50 personen (wat er toe leid dat een groot deel van de mannen in rijen op hun zij op de grond slapen) tot vooruitgang kan leiden en de kans op recidive zal verminderen?

Dan nu iets van een hele andere orde, want ik hoor jullie wel denken ´interessant allemaal hoor dat gebespiegel over Brazilie, maar hoe is het dan met jou?

Vooruitgang is er nog steeds in mijn portugees, al blijven er nog steeds momenten waarop ik schaapachtig lach omdat ik de grap niet helemaal begrijp maar geen zin heb om uitleg te vragen. Wel ben ik bang dat ik een heel lelijk nederlands accent heb wanneer ik portugees spreek, maar ja welke welgevoedde braziliaan durft me dat eerlijk te zeggen?  Ze blijven maar zeggen dat ik heel goed portugees spreek voor de tijd dat ik hier ben.

Ook niet onbelangrijk is dat de afgelopen maanden onbekenden, kennissen werden, kennisen vrienden werden en sommige vrienden goede vrienden werden. Dat kan niet anders dan een vooruitgang zijn.

Wel één kwaad woord over Nederland, want al maak ik me met regelmaat boos over bepaalde zaken in Brazilie, dit doet niks af aan de keren dat ik me boos kan maken over zaken die gebeuren in Nederland en andere landen in de wereld.
Een voorbeeld hiervan is vreemdelingendetentie. Mocht je enige interesse hebben lees dan vooral het goede en schrijnende verhaal over vluchtelingen in detentie.*

Ordelijker wordt ik hier zeker niet. Ik heb serieus nog nooit zo weinig lijstjes bijgehouden en zo weinig vooruitgepland. De agenda van 2012 ligt ongebruikt in de kast (oa vandaar dat ik bepaalde heel erg belangrijke verjaardagen ben vergeten, nogmaals sorry daarvoor!)

Vooruitgang. Van de tijd in ieder geval. Mijn 6-maanden avontuur bestond altijd al uit de verdeling 1-maand de taal leren in Bahia, 4 maanden vrijwilligerswerk in Rio, 1 maand reizen. Over 2 weken houdt de 2e fase al op. Dan heb ik een fantastische intervalo van 9 dagen waarin een geweldig goede vriendin me komt opzoeken. Heb ik eindelijk tijd om die talloze toeristische dingen te doen waar ik al die tijd niet aan toe kwam. En daarna nog 3 weken om een paar andere delen van brazilie te bezoeken. Op het moment denk ik aan koloniale dorpjes in Minas Gerais en een trip naar het noorden - Recife en omstreken. Dat is het mooie van brazilie, de culturele diversiteit is enorm groot.

Helaas is Brazilie niet helemaal ingestemd op Ordem en Progresso, maarja Nederland heeft al sinds 1815 ´Je maintiendrai´ (Nederlands: Ik zal handhaven) als wapenspreuk. Daar valt vast ook een goed verhaal over te schrijven. Maar wellicht is het niet helemaal eerlijk om een land te beoordelen op een motto dat 2 eeuwen geleden gekozen is.

Los van die eerlijkheid moedig ik vooruitgang toch zeker van harte aan. Één ding is zeker over mijn orde en vooruitgang hoeven jullie je in ieder geval voorlopig geen zorgen te maken.

Hoop dat jullie ook allemaal een fijn paasweekend hebben gehad!


Beijos,

Elisa

ps: campagnefilmpje met een toffe collega van mij in het voetbalstadion van Botafogo. http://www.youtube.com/watch?v=KjGYKBrHXzg
Kijken aub, omdat je het leuk vindt of omdat het goed is voor onze campagne.

* http://weblogs.amnesty.nl/mensenrechtenvandaag/2012/04/02/kwetsbare-mensen-in-vreemdelingenbewaring-de-nieuwste-berichten-uit-het-land-van-slot-en-grendel/)

Carnaval 

Een klein stukje Vermeer in dit kunstwerk

Copacabana 

Nee hoor, het is niet dezelfde onbekende man met hoed als de 1e foto. 

O vestido da juiza

Geachte geanimeerde lezers,

Al meer dan twee maanden zijn verstreken sinds ik ons kikkerlandje verruilde voor dit land van god (Deus é Brasileiro - schijnt), caipirinhas, verrassingen, funk, samba en carnaval. Maar ook het land van grote sociale ongelijkheid, geweld en onrechtvaardigheid. Nu geloof ik dat ik een vrij diverse vrienden- en kennissenkring bezit en om aan deze diversiteit tegemoet te komen zal ik vandaag mijn blogpost in categoriën onderverdelen. Dan kunnen jullie gemakkelijk kiezen over welke onderdelen jullie je wel of niet willen laten informeren.

Verrassingen en caipirinha

In de categorie, ik wist wel dat het  bestond/ik had kunnen bedenken dat het (nog) bestaat maar het verbaasde me toch; panseksuelen, straatvarkens, liftmannetjes, manicure in de toiletruimte van een overheidsgebouw en aardbei in sushi. Met mijn verbazing uitten over dergelijke zaken kan ik nog steeds mijn vrienden en collegas uitstekend vermaken. Het toppunt was toen ik een collega (bewust) het volgende vertelde: Thaís, vandaag zag ik echt iets buitengewoons bij het restaurant waar ik ging lunchen. Ik zag iemand die een stok in een machine duwde en vervolgens kwam er onderuit de machine sap. Wat is dat?  Ik ben (met veel plezier) keihard uitgelachen en vervolgens gevraagd om het zeker nog 5x te vertellen. Dat is namelijk ´gewoon´ suco de cana. Cana schijnt niet alleen gezonde sap te produceren, maar ook de basis te zijn van cachaça, oftewel de braziliaanse rum, oftewel één van de essentiële onderdelen van caipirinhas.

Grote sociale ongelijkheid, geweld en onrechtvaardigheid

In mijn vorige post had ik al aangekondigd dat ik zou beginnen met mijn werk bij Projeto Legal. Nu is het natuurlijk onvermijdelijk en niet ongewild dat ik hierdoor in aanraking zou komen met verhalen van grote sociale ongelijkheid, geweld en onrechtvaardigheid. Ik weet dat een aantal mensen erg nieuwsgierig zijn naar wat ik hier uitvoer, maar aangezien het veel verschillende interessante, en minder interessante, dingen zijn licht ik er veel liever 2 opvallende zaken uit.

Vorige week ging ik mee naar een demonstratie voor de rechtbank. Eerst een demonstratie, dan de eerste zitting. Deize vraagt aandacht voor het politiegeweld en uitblijven van straffen tegen deze vorm van geweld. En Deize weet waar ze het over heeft. In 2008 zat haar zoon Andreu, 17 jaar, in voorhechtenis voor het stelen van een telefoon uit een winkel. Degase is de plaats waar je in zo´n geval verblijft tot je na een paar dagen voor de rechter wordt gebracht. Helaas niet in het geval van Andreu. Door 6 functionarissen van de Degase is het op brute wijze mishandeld tot de dood erop volgde. Het verweer was dat de jongeman betrapt was tijdens een vluchtpoging (over een muur van 6-8 meter?). Vier jaar lang is ontkent dat deze jongen vermoord is. Projeto Legal staat Andreu´s moeder bij sinds 10 dagen na zijn dood. Na veel demonstraties en andere acties is deze dag eindelijk de eerste dag van de lange weg naar gerechtigheid. In de rechtszaal getuigde Deize en de directeur van de Degase. Naar aanleiding van de vragen van de openbaar aanklager vertelde Deize alles wat ze te weten is gekomen in haar zoektocht naar de waarheid. De enige vraag van de advocaat van de 6 verdachten was: ´mevrouw Deize, hoeveelste keer was het dat het slachtoffer vastzat in de Degase?´  HELP. Wat heeft dit ermee te maken? Wat is dit voor verdediging? Kan iemand me uitleggen waarom hij dit vraagt. Want als deze meneer de advocaat denkt dat het op één of andere manier een rechtvaardiging is dat Andreu voor de derde keer vastzit, dan heb ik toch een heel ander beeld van rechtvaardigheid. Vreemd genoeg wist de directeur helemaal niks te vertellen. Hij had nooit problemen gehad met de verdachten, wel gehoord van het incident destijds, maar hieromtrent had hij geen contact gehad met de verdachten. Ook kon hij niks positiefs danwel negatiefs zeggen over het functioneren van de heren tijdens hun dienstperiode. Er zit een luchtje aan. Laatste opmerkelijkheid is dat mevrouw de rechter iets droeg wat verdacht veel leek op een jurkje met een tijgerprint. Niet dat ik iets heb tegen jurkjes met een tijgerprint, maar ik zie haar toch liever in toga verschijnen.

Een project waar ik me meer mee bezighoud is een project tegen mensenhandel en uitbuiting. Hiervoor doen we onder andere een onderzoek naar naar de mening van jongeren en volwassenen naar sexualiteit. Het eerste niveau van ongemakkelijkheid is al bereikt als ik aan een zwanger meisje van 19 of een man van 60 vraag: ´wanneer ze altijd een condoom gebruiken is het okay als een man (ouder dan 25) een seksuele relatie heeft met een meisje van tussen de 12 en 17, eens, min of meer of oneens?´ Het tweede niveau van ongemakkelijkheid is al gauw bereikt wanneer sommige respondenten het hiermee eens zijn. De eerste schok kwam pas wanneer mensen het eens zijn met de volgende stelling: Wanneer een meisje (12 tot 17 jaar) verkracht is, is het noodzakelijk om te weten of ze een slechte reputatie heeft in de gemeenschap. En: ´Wanneer een meisje verkracht is, heeft ze zichzelf op een bepaalde manier in die situatie gebracht.´ Eens. Het is één ding om te weten dat sommige mensen, groepen of culturen andere ideeën hebben over bepaalde zaken en machtsverhoudingen, maar het is iets heel anders om een doodgewoon sympathiek persoon (m/v) voor je te hebben zitten die het vervolgens met dit soort stellingen eens is. Het deed me in ieder geval beseffen dat een ander onderdeel van het project hoogst noodzakelijk en nuttig is. Dit is namelijk het geven van workshops aan adolescenten en jongeren over seksualiteit, sekuele rechten en de negatieve zijde van deze medaille.

Funk, samba en carnaval

Door de week een toegewijde vrijwilliger, in een weekend is het tijd voor ´culturele´ uitstapjes. Gelukkig heb ik leuke collegas die niet te beroerd zijn om deze gringa de low-culture en de high-culture te laten meemaken. Dat van die high-culture en low-culture klonk gewoon leuk. Wat ik er precies mee bedoel kan ik ook niet uitleggen, maar jullie kunnen er in ieder geval van uitgaan dat ik me goed vermaak.

Aanvullende informatie

Het gemak waarmee brazilianen te laat komen en het feit dat ik thuis geen tv heb, hebben   eraan bijgedragen dat ik nu, na de fantastische boeken Ivanhoe, the Count of Monte Christo en The Other Hand, in de Forsyte Saga ga duiken.

Aangezien capoeira wel in mijn verzekeringspakket zit en, volgens de verzekeringsmaatschappij, echte vechtsporten niet, ben ik sinds een paar weken 2x in de week aan het boksen. Nu eerst eens carnaval overleven en dan wil ik daarna ook met capoeira beginnen.

Jullie

Hoewel de regelmaat van blogs wat gestagneerd is, betekent dit natuurlijk niet dat ik jullie minder leuk vind of nietaf en toe aan jullie denk. Het enige wat verandert is dat ik af en toe in het portugees een gedachte aan jullie wijt in plaats van het in het nederlands. Maar ik mag hopen dat jullie dit niet erg vinden.

Het gaat mij goed, en ik wens dat het jullie minstens zo goed gaat!

Beijos,

Elisa

Acabo fase de aclimatar, començarei a vida real

Salvador da Bahia - Cidade da Alegria

                Vista da avião Salvador - Rio de Janeiro

Mijn eerste maand in Brazilie zit er op. Het acclimatiseren ging vrij goed. Een paar keer gesurft, een paar keer capoeira gedaan, meermaals caipirinhas gedronken (eenmaal van het vruchtvlees van cacao - ik hoop dat ik me niet heel kwetsbaar opstel als ik openbaar maak dat ik niet wist dat het een vrucht was). Verder heb ik, niet geheel onbelangrijk, vrienden gemaakt (voor korte of langere periode - de relativiteit hiervan heb ik al eerder in ogenschouw genomen) en geprobeerd de taal machtig te worden. Ook dat laatste gaat me gelukkig vrij goed af. 

Even kort een paar observaties over de portugese taal. Engelse woorden worden allemaal verportugeest. Dit is vaak makkelijk te raden en erg grappig. Niveau 1: hiphop is fonetisch hippiehoppie, laptop = lappietoppie en Barack Obama = Barackie. Niveau 2: Horrible, terrible, incredible = oieveuw, teieveuw, incrieveuw. Niveau 3: Klemtonen. Oieveuw. Maar, niks dan goeds over de taal. Portugees is prachtig en rijk aan spreekwoorden. Zo kwam ik er achter dat Morro de Sao Paulo niet echt mijn strand is (nao e minha praia, not my cup of tea), maar dat iedere aap zijn eigen tak heeft (cada macaca seu galho) dus het is niet erg. Bovendien worden mensen met een schroefje minder (um parafuso a menos) hier wel geaccepteerd. Echter wanneer je de zon vierkant op ziet komen is er iets mis, dan zit je in de gevangenis.  In sommige dingen zijn ze hier net iets effectiever: zo doden brazilianen 2 konijnen met 1 staf, engelsen 2 vogels met 1 steen en wij slaan slechts 2 vliegen in 1 klap. Het is bijna een aparte studie waardig. Ik vind het bijna jammer dat ik al iets echt nuttigs ga doen.

Oud en nieuw in Copacabana en de afterparty de dag erna waren een prachtige transitieperiode. Gisteren ben ik verhuisd naar Santa Teresa. Vanmiddag kon ik het me nog permiteren om enkel gelukzalig naar buiten te staren - het uitzicht is te zien op de foto´s. Echter vanaf morgen ga ik beginnen met het vrijwilligerswerk. Een nieuwe fase in het grote avontuur staat op het punt van beginnen. Ik kan niet wachten..

Natuurlijk wil ik - voor de mensen die helemaal tot het einde lezen - nog even van de gelegenheid gebruik maken om jullie um 2012 incrível bom, saudável e inesquecível te wensen!

Vista da minha casa esquerda

Vista da minha casa direita

Feliz Natal

Queridas,


Bij dezen, als het allemaal goed gaat, wat foto's uit Brazilie. Ik beloof dat er niks gefotoshopt is en dat sommige plekken nog mooier zijn dan op de foto. 'Lindo de morrer' is de geschikte term hier.

Ik wens jullie allemaal een hele fijne kerst!

FELIZ NATAL, dat Papai Noel jullie maar mooie cadeautjes mag geven.

Beijos,

Elisa

Uma questão de perspectiva

Na ongeveer anderhalve week in Brazilie doorgebracht te hebben begin ik een zekere lijn te ontdekken in de kleine misverstanden van het leven hier. Natuurlijk zal het volgende wat ik uiteen ga zetten niet overeenkomen met hoe iedereen overal in Brazilie is. Het representeert slechts mijn huidige perspectief op de zaken. Mensen die in L-A hebben gereisd zullen het vast herkennen.

Gisteren heb ik een dagje doorgebracht met mijn gastvrouw en enkele van haar vrienden 'in de buurt.' Eerst reden we een uur naar deze vrienden en vervolgens nog een uur naar de plaats van bestemming. Voor zover 'in de buurt.' Het was wel een buitengewone dag waarbij we een heerlijke lunch hebben gegeten in een Quilombo (vroeger een toevluchtsoord voor gevluchte slaven), een 61-meter hoge waterval hebben bezocht en een 4 kilometer lang leeg strand hebben gezien.

Een dag eerder liep ik nietsvermoedend langs het strand toen ik iemand van de taalschool herkende. Voor ik het wist zat aan het bier met hem en een groepje locals. Ik moest zeker nog even blijven want er zou 'zo' heel lekkere bereidde babyhaai en garnaaltjes komen. Dit eten was het wachten zeker waard, maar 'zo' was toch zeker 2 uur later.

Het andere concept van vlees had ik al eerder enigszins aangestipt, maar nu ben ik er helemaal uit. Volgens hen is vlees namelijk enkel rund. In mijn geval is het dus nodig om te zeggen dat ik graag iets wil zonder vlees, zonder kip en zonder ham. En dan is er een redelijke kans op succes. Gemakkelijker is het dan wel om gewoon iets met vis te vragen. De kans dat het dan met vlees is, is vrij klein. 

Sinds ik hier in Itacare ben hebben al meerdere mensen gezegd: Wanneer je zin hebt, iets nodig hebt of je verveeld, moet je maar even langskomen en onder mijn raam roepen. Pardon? Was roepen niet net zoiets als wijzen, iets wat je niet behoorde te doen. Klaarblijkelijk hier niet. Roepen is geen codewoord, het is gewoon wat het zegt: Roepen. Het enige wat ik dus maar doe is proberen zo vriendelijk mogelijk te roepen. Het is toch zaak me te conformeren aan deze cultuur.

Wanneer je hier zo rustig rondhangt, merk je al gauw dat iedereen praktisch iedereen aanspreekt met 'mijn vriend, mijn broer, mijn lieve.' Gelukkig was ik niet zo naief om te denken dat deze mensen ook allemaal daadwerkelijk vrienden, broers en lieve mensen danwel geliefden zijn. Het is gewoon ander concept, een andere manier van met elkaar omgaan. Het voordeel is dat mensen ongelofelijk veel kennissen hebben en met hun day-to-day (en waarom uitstellen tot morgen als je het ook kan uitstellen tot overmorgen) mentaliteit elke dag hele spontane dingen (kunnen) doen. Voor een gringo als ik is het een hele fijne mentaliteit om in terecht te komen, want daardoor mag ik ook zo aanschuiven, meefeesten of mee in de kano naar een eiland om naar de zonsondergang te kijken.

Net als overal in de wereld houden de mensen hier ook van mooie plaatsen, goed weer, lekkere stranden. Het komt dan ook heel vaak voor dat mensen bepaalde plekken aanraden omdat ze zo 'mooi, wonderbaarlijk of adembenemend' zijn. Nou, ik kan jullie verzekeren in dit opzicht hebben we zeker hetzelfde idee. Ondertussen heb ik in zo'n korte tijd al zoveel prachtige stranden, adembenemende uitzichten en pittoreske straatjes gezien. Ik mag wel in mijn handjes knijpen. Dan doe ik dan ook geregeld.

Dat was het weer even voor nu. Ik stel voor dat mochten jullie bepaalde dingen willen weten over mijn leven hier, over Brazilie of over de Brazilianen, post dit dan in de reactiebalk. Dan kan ik hier op terugkomen in mijn volgende blog.

Next stop: Salvador

Het beste vanuit hier!

Elisa

Avontura grande = muitas avonturas pequenas

Gezien het gemak waarmee ik hier even een berichtje kan plaatsen (de familie waar ik logeer heeft 2 laptops met internet) en de wetenschap dat er allicht enkele nieuwsgierigen onder jullie zijn die het zeer op prijs stellen als ik nu al wat van me laat horen, heb ik besloten nu even wat kleine wapenfeitjes te berde te brengen.

Mijn eerste kleine avontuur was vanmiddag, in shirt, jeans en schoenen, wandelde ik alleen door het centrum. Van mijn geweldige gastvrouw mocht ik geen slippers aan, want alleen toeristen dragen slippers. Aldaar werd mij wonderbaarlijk genoeg de weg gevraagd door iemand die er zelf behoorlijk braziliaans uitzag. Jullie kunnen je vast voorstellen hoe stoer ik me op dat moment voelde. Het lijkt misschien logischer om je vrij nietig te voelen in een stad met 6 miljoen mensen en veel enorme gebouwen, maar ik moet zeggen dat een zeker gevoel van stoerheid toch overheerst.

Qua taal vermoed ik dat het vrij snel zal gaan. Het advies van een van jullie om na mijn vlucht gewoon even lekker engels te praten, omdat het anders misschien frustrerend zou zijn om zo vermoeid niet uit je worden te kunnen komen, kon niet opgevolgd worden. Portugees is de voertaal en mensen hebben hier helemaal niet de neiging om direct over te schakelen naar Engels wanneer ze merken dat je de taal niet echt meester bent. Maar simpele dingen verstaan ging en gaat eigenlijk verbazingwekkend goed. Alhoewel.. mijn eerste hap vlees heb ik al binnen. Schijnbaar snappen mensen alguma coisa sem carne (iets zonder vlees) toch niet helemaal. Gelukkig ging het bij de tweede poging wel net goed.

Een laatste wat ik jullie nog even wil meegeven dat men mij meerdere malen op het hart heeft gedrukt dat Rio echt niet zo gevaarlijk is als men als gedacht wordt, maar dat je je gewoon aan de regels moet houden. Ben ik even blij dat ik iemand heb die mij deze regels wil uitleggen anders was ik toch mooi op mijn slippers gegaan. Daarnaast moet ik zeggen dat er hier in Rio (hier in Rio, wauw) een goede sfeer hangt. Ik zie het wel zitten hier! Maar eerst... Itacare en Salvador!